บทที่ 3 ตอนที่ 3
ความอำมหิตของหัวหน้างานทำให้วาดจันทร์ยิ่งหวาดกลัว หล่อนเงยหน้าขึ้นมองและพูดวิงวอน “บอสคะ จันทร์ขอโทษค่ะ ต่อไปจันทร์จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
หัวหน้างานของหล่อนกำลังจะซัดถ้อยคำบาดหัวใจออกมาอีก แต่เสียงกระด้างของคามิเอลหยุดเอาไว้เสียก่อน
“อย่าให้ถึงต้องให้ใบเตือนกันเลยครับ ผมไม่อยากให้ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ใครต้องถูกตำหนิหรือถูกไล่ออก”
“มันไม่เกี่ยวกับคุณคาร์ลหรอกค่ะ แต่มันเป็นกฎของทางห้างเรา ลูกค้าคือพระเจ้า พนักงานที่นี่ต้องปฏิบัติตามนโยบายของเราค่ะ”
หัวหน้างานของหล่อนยังยืนยันที่จะทำโทษหล่อนไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่รู้ว่าคามิเอลนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะเขาตั้งหน้าตั้งตาจะช่วยหล่อนเสียเหลือเกิน
“ถ้านโยบายของคุณคือ ลูกค้าคือพระเจ้า ดังนั้นคุณก็ต้องฟังความต้องการของผม”
“เอ่อ...” หัวหน้างานของหล่อนเริ่มพูดไม่ออก และคามิเอลก็วางอำนาจต่อไป
“ผมต้องการให้คุณลืมเรื่องใบเตือนไปซะ แล้วให้วาดจันทร์มาดูแลผมก็พอ”
หัวหน้างานของหล่อนปรายตามองหล่อนอย่างสงสัย เพราะเห็นคามิเอลออกรับแทน แต่หล่อนก็ก้มหน้าหลบสายตาเสียก่อน หัวหน้างานของหล่อนจึงต้องทำตามความต้องการของคามิเอลอย่างไม่มีทางเลี่ยงได้
“ทุกอย่างจะเป็นไปตามความต้องการของคุณคาร์ลทั้งหมดค่ะ”
รอยยิ้มที่ระบายยิ้มบนใบหน้าหล่อลากไส้ของคามิเอลมีผลต่อจังหวะการหายใจของหล่อนอย่างรุนแรง หัวใจของหล่อนแทบหยุดเต้นสิ่งที่ได้เห็น
“ขอบคุณมากครับ รับรองว่าผมจะรายงานเรื่องนี้กับหัวหน้างานของคุณ เชิญคุณตามสบายครับ”
คำพูดสุภาพแต่มีความหมายเชื้อเชิญให้จากไปของคามิเอลทำให้หัวหน้างานของหล่อนต้องก้มหน้ารับคำ และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นพ่อเจ้าประคุณก็หันไปสั่งคนของตัวเองด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ทรงอำนาจแบบสุด ๆ ของตัวเองด้วยเช่นกัน
“มาติน โจชัว ไปรอที่รถ อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะตามไป”
“ครับนาย...”
สองหนุ่มสายเลือดตุรกีเดินจากไปแล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่หล่อนกับคามิเอล การ์รัสโซ่แค่สองคนเท่านั้นที่ยืนประสานสายตากันอยู่ วาดจันทร์ตัวสั่น หัวใจก็สั่น และพยายามจะเดินหนี แต่น้ำเสียงราบ ๆ ของคนตัวโตก็หยุดการเคลื่อนไหวของหล่อนเอาไว้เสียก่อน
“จำเรื่องใบเตือนไม่ได้หรือไงวาดจันทร์”
คนถูกเตือนหันขวับกลับมามองทันที หล่อนเม้มปากแน่น “คุณจะขู่ฉันอย่างนั้นหรือคะ”
คามิเอลอมยิ้มและเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหล่อนใกล้มากยิ่งขึ้น ใกล้จนหญิงสาวได้สัมผัสถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำยาโกนหนวดได้เป็นอย่างดี ผู้ชายคนนี้ทำให้หล่อนสะท้านสะเทือนไปทั้งตัว
“เปล่า ก็แค่เตือนความจำน่ะ เพราะถ้าเธอไม่ดูแลฉัน หัวหน้าของเธอก็จะเล่นงานเธอ”
“ฉันจะไปตามพนักงานคนอื่นให้ ในห้างนี้มีพนักงานแผนกเสื้อผ้าบุรุษมากมาย ครึ่งร้อยได้เลยมั้ง” หล่อนตอกกลับเขา แต่เขาก็สวนกลับมาอย่างทันควัน
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันต้องการให้เธอเป็นคนดูแลฉัน และเลือกเนกไทให้กับฉัน”
“แต่ฉัน...”
หญิงสาวอึกอักพูดไม่ออก หน้าตาแดงก่ำเพราะความรู้สึกลึก ๆ ในหัวใจของตัวเองกำลังสำแดงฤทธิ์เดช บ้าที่สุด ทำไมจะต้องรู้สึกอยากให้เขาจูบ จูบ... เหมือนสามครั้งที่ผ่านมาด้วยนะ วาดจันทร์แทบร้องไห้กับความคิดน่าสังเวชใจของตัวเอง
“อย่าบอกนะว่าที่เธอปฏิเสธที่จะดูแลฉัน มันเป็นเพราะว่าเธอกลัวฉัน” ใบหน้าหล่อลากดินของเขาก้มต่ำลงมาหา ต่ำมาก ๆ จนหล่อนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดลงมาบนใบหน้า โอ้... นี่เขาจงใจทำให้หล่อนคลั่ง หรือว่ามันแค่เรื่องบังเอิญกันนะ
“กรุณาถอยออกไปค่ะ” หล่อนเตือนเขาเสียงแปร่งพร่า
คามิเอลระบายยิ้มหยัน พร้อมกับถอยออกไปตามคำเตือนของหญิงสาว
“เอาล่ะวาดจันทร์ ฉันมีประชุมในอีก 45 นาทีต่อจากนี้ ดังนั้นเธอมีเวลาประมาณ 30 นาทีที่จะเลือกเนกไทที่เหมาะสมกับบุคลิกของฉันให้กับฉัน”
คนฟังเสมือนถูกมัดมือชก “คุณกำลังบังคับฉันนะ”
“ตรงกันข้ามสาวน้อย ฉันแค่กำลังรอให้เธอทำหน้าที่ของเธอต่างหาก”
คนตัวโตพูดจบก็เดินหายเข้าไปในกลุ่มของเสื้อผ้าบุรุษตรงหน้า วาดจันทร์กัดปากแน่น ไม่มีทางเลือกจำต้องเดินตามเขาไป
“เธอว่าฉันควรจะเลือกเนกไทสีไหนดี”
เขาเดินมาหยุดตรงหน้าตู้ที่มีเนกไทราคาแพงระยับ รอยยิ้มบาง ๆ จากคนตัวโตทำให้หัวใจของหล่อนหล่นไปกองกับพื้นได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน่าละอาย
เอาล่ะ รีบ ๆ ทำ รีบ ๆ เลือกให้เขา ทุกอย่างจะได้จบ และหล่อนกับเขาจะได้ไม่ต้องพบหน้ากันอีก หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองแบบนั้น ก่อนจะรีบมุ่งหน้าทำหน้าที่ของตัวเองขึ้นมาในทันควัน จนคามิเอลอดหรี่ตามองด้วยความแปลกประหลาดใจไม่ได้
“แล้วคุณชอบสีไหนล่ะคะ”
“ฉันชอบเข้ม ๆ น้ำตาล น้ำเงิน หรือไม่ก็ดำไปเลย” เขาตอบเสียงเรียบ พลางหยิบเนกไทลายขวางสีน้ำเงินเส้นหนึ่งขึ้นมามองอย่างสนใจ
หญิงสาวมองตามก่อนจะเอ่ยถาม “คุณชอบเส้นนี้หรือคะ”
คามิเอลพยักหน้ารับน้อย ๆ “ใช่ ฉันว่ามันก็ไม่เลวนะ”
วาดจันทร์อมยิ้มน้อย ๆ พลางจ้องไปที่เสื้อเชิ้ตลายตารางที่เขาสวมใส่ และพูดขึ้น “ใช่ค่ะ มันสวย สวยมาก แต่มันจะไม่เหมาะกับเสื้อเชิ้ตลายตารางของคุณน่ะสิคะ”
คนฟังเลิกคิ้วสูง คล้ายกับไม่เข้าใจ “ทำไมเธอคิดถึงว่ามันจะไม่เหมาะล่ะ ฉันชอบเส้นนี้นี่”
“ก็ถ้าคุณใส่เสื้อเชิ้ตสีพื้นน่ะไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณใส่เสื้อเชิ้ตลายตารางสีฟ้าแบบนี้ มันจะไม่เหมาะอย่างยิ่งค่ะ ถ้าคุณจะเลือกเนกไทลายขวางมาใส่น่ะค่ะ”
“แต่ฉันชอบ”
“งั้นพอคุณใส่มัน คุณก็จะไม่ต่างอะไรจากม้าลายเลยสักนิด”
